Achter al mijn woorden

 

Achter al mijn woorden

Blog van Anke de Jong

achter al mijn woorden ben ik

zo sprakeloos

en achter al mijn grootheid zo klein

zo bijna broos

achter al mijn maskers verschuilt zich

mijn gezicht

en achter al mijn duister - vermoed ik toch -

het licht

achter al mijn afweer

moet ongerept bestaan - een kind in mij vergeten -

wie roept het bij zijn naam?

 

- Hein Stufkens -

 

 

Dit gedicht kwam de afgelopen tijd vaak in mijn gedachten. In tijden van onzekerheid en ziekte voelen we ons kwetsbaar. Naar buiten toe willen we dit niet altijd laten blijken, we voelen afweer en we doen ons dan groter voor dan we zijn. We zetten een masker op en proberen door te gaan, met vallen en opstaan. Soms moeten we doorgaan, omdat de buitenwereld niet kan omgaan met onze kwetsbaarheid. En soms kunnen we onze eigen kwetsbaarheid zelf niet aan. Dan is het fijn als mensen oprechte aandacht geven en je zien, in al je kwetsbaarheid, onzekerheid én in je moed om door te gaan.

 

Dat is wat ik veel hoor tijdens de ledendag en in de huiskamergesprekken die 

we regelmatig hebben. Die blijk van herkenning, je niet groot hoeven houden. Het verdriet en de kwetsbaarheid mogen er zijn. Maar ook elkaar helpen, met tips en gedeelde ervaringen. Mensen die net de diagnose hebben gekregen en niet weten waar ze het moeten zoeken én mensen die ervaring hebben en een wegwijzer kunnen zijn. Zo zijn we samen een mooie vereniging! ❤️