Vroeger, vóór corona, had je lotgenotenbijeenkomsten waar je echt bij elkaar kon komen. Je kon elkaar zien, aanraken, de hand schudden. Je hoefde ook geen anderhalve meter afstand te houden. Dat waren fijne bijeenkomsten. Je stak er veel van op, hoorde hoe anderen met hun problemen omgingen, deelde tips met elkaar en kon een troostende arm om een schouder geven of krijgen.

Door corona is dat al een tijd niet meer mogelijk. Terwijl de behoefte aan dat contact natuurlijk wel is gebleven. We hebben daarom een andere manier van contact gevonden, door online bij elkaar te komen. Het is even wennen en het is heel anders, maar toch…

Ik heb laatst deelgenomen aan een onlinebijeenkomst. Gelukkig hoefde ik nergens naar toe met trein of OV, ik kon gewoon thuisblijven. Geen gedoe met een route uitzoeken, bedenken wat ik mee moet nemen, een soms lange reis maken. De computer aanzetten, dat was alles. En dan zit je ineens te praten met mensen die je helemaal niet kent. Over intieme dingen waar je eigenlijk met niemand gemakkelijk over praat. Maar het gaat gewoon vanzelf. Je bent veilig in je eigen vertrouwde huis. Daardoor durfde ik veel meer te zeggen dan bij een fysieke bijeenkomst. Tips kon je op deze manier ook goed vragen. En delen!

Ik denk dat er in de toekomst zeker behoefte blijft aan onlinebijeenkomsten.  De drempel om deel te nemen is laag en je hoeft er nooit ver voor te reizen. Zeker bij fysieke ongemakken is dat een groot voordeel. Maar dat neemt niet weg dat er niets gaat boven fysiek bij elkaar zijn. Laten we daarom na corona beide vormen laten bestaan.

 Margriet van Pelt